تا به امروز تاریخ این ورزش برای مردم و حتی جماعت ورزشکار ( به جز عده‌ای خاص ) پنهان مانده است. کشف این تاریخ و آشکار شدن راز‌های این ورزش بر می‌گردد به زندگی مردی تنها به نام تاگاشی که در دهکده‌ای در هیمالیا زندگی می‌کرده است.

در سال 1907 طی سفری که این مرد مصمم به شمال تبت داشت، به کتابی چرمی که با زبان تصاویر سخن می‌گفت دست یافت و 40 سال متمادی به مطالعه آن کتاب و مقایسه آن با کتب قدیمی دیگر که تا آن زمان نگاشته شده بود پرداخت. بلاخره بعد از مطالعات دقیق و تمرینات پیاپی  نام این کتاب را هفت راز نهاد ( وی برای هر راز شخصیتی خاص در نظر گرفت ). این مرد دانشمند که بعد‌ها استاد تاگاشی نام گرفت در نوشته‌های خود چنین می‌نگارد: این کتاب (هفت راز) مشتمل است بر نیروهای اتمی بدن انسان و نیرو‌های درونی وجود آدمی، که این نیروی درونی خود به هفت جزء پاک و طبیعی تقسیم می‌شود. وی در مکتوبات خود چنین توضیح می‌دهد که در زمان‌های قدیم این دانسته‌ها و نیروها صرفا برای حفظ حیات و رفاه آدمی به کار رفته است. مثلا برای مقابله با طبیعت وحشی و حیوانات درنده، سرما و گرما و حتی برای صلح و هماهنگی انسان ها.

بلاخره در فاصله جنگ‌های متمادی که میان انسان‌ها در گرفت، این کتاب و دستورات آن از چشم‌ها دور ماند و کم‌کم مطالب آن به دست فراموشی سپرده شد. البته دنیای صنعتی پیشرفته نیز در این امر نقش مهمی را ایفا کرد.

در سال 1947 استاد تاگاشی اقدام به دنبال کردن نقشه‌ای که در صفحات آخر آن کتاب قرار داشت نمود، زیرا عقیده داشت این سفر، سفری است که توسط آخرین کسانی که این کتاب نزد آنان قرار داشته انجام شده. استاد تاگاشی عمیقا اعتقاد داشت که دروس این کتاب و فنون این رشته نباید مورد سوء‌استفاده قرار گیرد، بنابراین همه شاگردان او در این رابطه با وی هم قسم شدند.

ایشان معتقد بودند که راز هفتم این کتاب باید تدریس شود و مردم بتوانند از این راز عجیب آگاهی یافته و بهره ببرند. پس از 16 سال سفر در میان کشور‌های نپال، مالزی، هندوستان، اندونزی و آموزش این رشته، حدود 200 دانشجو را به گرد خود جمع کرد.

در سال 1963 استاد تاگاشی به همراه 30 تن از شاگردان خود به کوه‌های برومو که در شرق جاوای اندونزی قرار داشت رسیدند. در این هنگام این مرد خستگی ناپذیر، پی به راز ششم و هفتم، یعنی تصویر درونی و صدای درونی برد و بسیار بر قدرت و توانایی‌اش افزوده گشت.

بعد از آن استاد تاگاشی به مدت 6 سال در کوه‌های برومو ماند تا ارتباط کشف رازهای ششم و هفتم را در آنجا کشف کند که در این بین تعدادی از شاگردان که اهل اندونزی بودند با او آشنا شدند و شروع به یادگیری آن کردند، تمامی این شاگردان تلاش می‌کردند تا به استاد تاگاشی در گشایش رمز راز هفتم این رشته کمک کنند.

در سال 1969 یکی از شاگردان استاد تاگاشی که به درجه استادی رسیده بود خواست تا کتاب قدیمی که به زبان راز و تصاویر بوده را به زبان مردم عامی ترجمه کند. وی تا آن زمان این کتاب را از نزدیک ندیده بود و چون او نیز همانند استاد تاگاشی تصویر آخر صفحه را از طریق تصویر درون دیده بود و تاگاشی هم آن را فهمیده بود به وی اجازه داد تا این کار را انجام دهد و طریقه کشف راز هفتم را هم به زبان عادی ترجمه کند.

متدی که وی برای کشف راز هفتم به آن دست پیدا کرد سکوت عمیق درونی بود که به واسطه آن تصویر و صدای درونی درک خواهد شد.

ترجمه این کتاب 3 سال طول کشید ( از سال 1969 تا 1972 ) از شمال تبت که محل کشف کتاب بود شروع شد و به کوه‌های برومو اندونزی که محل کشف رازهای ششم و هفتم بود به پایان رسید.

در سال 1972 استاد تاگاشی ترجمه کتاب هفت راز را تایید کرد و پذیرفت که سیستمی اصول‌مند در زمینه آموزش و تدریس این رشته پایه‌گذاری شود تا آموزش این کتاب هفت راز (که به نام کاتدا به معنی بالاترین سطح از نیروی درونی است) برای همگان امکان‌پذیر باشد.

شیوه‌های تنفس، کنترل ماهیچه‌های بدن، حرکات فیزیکی، تمرکز ذهن، ارتباط گرمای درونی، تصویر درونی و صدای درونی همان هفت رازی هستند که به زبان تصویری در کتاب در آمده بودند و تنها اصطلاحی که در این کتاب بدون ترجمه باقی مانده و دست نخورده همان کلمه کاتدا است. تمامی حروف ( کاتدا KATEDA ) از تصویری که در آخرین صفحه کتاب هفت راز آمده و به شکل یک کوه که این کلمات در آن نقش بسته‌اند برگرفته شده است.

در سال 1976 استاد تاگاشی در گذشت. آرزوی قلبی استاد تاگاشی این بود که از رموز و اسرار این کتاب تمامی مردم دنیا آگاهی یابند. سینه به سینه، نسل به نسل آن را بیاموزند و از هرگونه سوء‌استفاده از این هنر خودداری کنند.